---

---

سیستم عامل DOS: سیستم عامل DOS (Disk operating system) اولین و ساده ترین سیستم عامل برای کامپیوترهای PC می باشد. سیستم عامل DOS نمی تواند قابلیت های سخت افزاری سیستم های امروزی را پشتیبانی کند. فایل، به مجموعه ای از اطلاعات مرتبط به هم اطلاق می شود که بر روی دیسک ذخیره شده باشد. اطلاعات کامپیوتر در فایلها ذخیره می شوند. عملیات و دستورات لازم برای اجرای یک برنامه در یک فایل برنامه (Program file) ذخیره می شود و اطلاعات ایجاد شده بوسیلة یک برنامه در یک فایل داده ذخیره می گردد.

---

هر فایل برای شناخته شدن و تفکیک از سایر فایلها دارای نامی است که در سیستم عامل DOS از دو بخش تشکیل شده است.

بخش اول: نام فایل (file name) است که حداکثر می تواند 8 کاراکتر داشته باشد. این کاراکترها می توانند شامل حروف A تا Z (کوچک یا بزرگ فرقی ندارد) ارقام 0 تا 9 و نشانه های خاصی باشند. بعضی از کلمات خاص را نمی توان به عنوان نام فایل انتخاب کرد که عبارتند از: 1 COM، 2 COM،3 COM،4 COM،1 Lpt،2 Lpt،3 Lpt،PRN، NUL و CON.

بخش دوم : پسوند فایل می باشد که استفاده از آن اختیاری است. در DOS قسمت پسوند حداکثر می تواند سه کارکتر را شامل شود. نشانه های خاصی که نمی توان از آنها در قسمت نام و پسوند استفاده کرد عبارتند از:       ^ $ ~ ! # % & ˉ } { ( ) @ ¸ بین نام و پسوند فایل از کارکتر نقطه «.» استفاده می شود. برای مثال چند نمونه فایل مجاز عبارتند از: TEST . txt، 2 # KH. 2 ، 913 . SAMPLE.  در نامگذاری فایلها بهتر است که نام فایل با محتوای آن متناسب باشد و پسوند نیز طوری انتخاب شود که به شما در تشخیص نوع فایل کمک نماید. مثلاً Ail.LTR می تواند برای ذخیرة یک نامه استفاده شود.

برخی پسوندهای متداول عبارتند از:

برخی از پسوندهای متداول که نشانگر نوع فایل هستند عبارتند از:

فایل اجرایی به فایلی گفته می شود که اگر نام آن را در مقابل اعلان DOS نوشته و کلید Enter را فشار دهیم، اجرا گردد و عملیات خاصی را انجام دهد. فایلهای اجرایی معمولاً دارای پسوندهای com,exe و bat هستند. بطور مثال,basic.exe,command. com  bat . account فایل های اجرایی هستند.

هر نرم افزاری که تولید می شود ممکن است از دهها و صدها فایل تشکیل شده باشد اما برای اجرای این نرم-افزار بصورت مستقیم در محیط DOS باید حداقل یک فایل با پسوند exe یا com وجود داشته باشد.

دایرکتوری یا فهرست، یک واحد منطقی برای ذخیره سازی گروهی از فایل ها و   فهرست های مربوط به یکدیگر بر روی دیسک می باشد.

یک دیسک شبیه یک کمد نگهداری فایلها است. کمد فایلها دارای پوشه هایی است که حاوی گروهی از فایلهاست. این پوشه ها در عالم کامپیوتر دایرکتوری نامیده می شوند. دایرکتوریها کمک می کنند تا بتوانیم فایل ها را طبقه بندی کنیم و هر گروه از آنها را که در ارتباط با یکدیگر هستند، در یک دایرکتوری جداگانه قرار دهیم.

ذخیرة گروهی از فایلها در دایرکتوریهای مختلف، پیدا کردن فایلها را آسان می سازد. دایرکتورها ظرفیت ثابت و محدودی ندارند. می توان فایل  ها و دایرکتوریهای دیگری در یک دایرکتوری ایجاد کرد. دایرکتوری که در داخل یک دایرکتوری ذخیره می شود زیر دایرکتوری (subdirectory) نامیده می شود. دایرکتوریها ساختار درختی دارند یعنی هر دیسک با یک دایرکتوری به نام دایرکتوری ریشه (Root directory) شروع می شود. کلیة دایرکتوریها و فایل های بعدی از دایرکتوری ریشه انشعاب پیدا می  کند. در ساختار درختی؛ دایرکتوری به منزله شاخه و فایل ها به منزله برگ درخت هستند. دایرکتوری ریشه با علامت «\» ممیز برعکس (back slash) نشان داده می شود. قواعد نامگذاری دایرکتوریها همانند فایلهاست و درنامگذاری دایرکتوریها معمولاً از پسوند استفاده نمی شود.

همانطور که گفته شد، فهرست ریشه با علامت  «\» نشان داده می شود. برای دسترسی به یک فایل در دایرکتوریِ مشخص در یک دیسک گردان، باید مسیر (path) آن فایل را که مجموعه ای از اسامی دایرکتوریهاست به دنبال هم نوشت و آنها را با یک علامت «\» از هم جدا کرد. Edit.com\command\Windows\

عبارت بالا به فایل Edit.com از دایرکتوری command که در دایرکتوری Windows ریشه واقع است اشاره می نماید.