استریمینگ(Streaming)

استریمینگ(Streaming): واژه رسانه سیال (streaming media) و وب کستینگ (انتقال اطلاعات به خصوص سرگرمی و اخبار به تعداد زیادی از مخاطبان به صورت همزمان) اغلب به عنوان مترادف برای یکدیگر استفاده می شوند. در این مقاله وب کستینگ به عنوان معادل پخش تلویزیونی که در وب انتشار می یابد، می باشد. جایگزین آن پخش برنامه ها پس از تقاضای مخاطب است، جایی که کاربر غالبا به صورت بر هم کنش از محتوای مورد نظر درخواست لیستی از خدماتی را که ارائه می دهند، درخواست می کند.

وب کستینگ (webcasting) از دانلود فایل و استریمینگ بهره میبرد. رسانه های سیال شده، مستقیما از منبع به پخش کننده های با سرعت بالا انتقال می یابد. این پروسه ایست متوالی و ادامه دار بدون ذخیره سازی میانی مدیا کلیپ ها. در بسیاری از روش ها این پروسه بسیار شبیه تلویزیون متداول است. به طور مشابه، اگر محتوا برای ارسال هنگام درخواست، ذخیره شده باشد این انتقال با درجه کنترل شده ایی به منظور نمایش در سیستم های پر سرعت انتقال می یابد همان گونه که اگر پخش زنده نیز می بود، صورت می گرفت.

این پروسه را با اغلب ام پی تی ری (MP3 music delivery) پخش موسیقی مقایسه کنید، محلی که فایل به طور کامل در دیسک درایو پیش از پخش کردن ذخیره می شود، این پروسه دانلود و پخش (download-and-play) نامیده می شود.

Streaming درست و دقیق ممکن است زیر مجموعه ایی از وب کستینگ به حساب آید. اما استریمینگ لزوماً از صفحه استفاده نمی کند بلکه می تواند توسط شبکه های بی سیم یا اینترانت های خصوصی انتقال یابد. بنابراین، streaming و وب کستینگ در کنار هم با داشتن نقاط مشترک فراون همزیستی دارند. رسانه های سیال 70 سال است که رواج دارند. تلویزیون متداول اگر امروزه اختراع می گردید، رسانه سیال نامیده می شد. سیستم ها تلویزیون ابتدائی، تصاویر زنده از دوربین را توسط شبکه توزیع، به دریافت کننده های (receiver) خانگی انتقال می داد.

در دهه 1950، امپکس (Ampex) وسیله ایی را برای ذخیره کردن تصاویر استریمینگ بوجود آورد: ظبط کننده نوارهای ویدئویی. این تحول به کمپانی های رادیو تلویزیونی گزینه پخش سیال یا زنده را داد. این تحول هم چنین امکان پخش مجدد برنامه های از پیش ظبط شده از نوارها را میسر ساخت. ریسیورهای تلویزیون هیچ گونه حافظه یا بافر (buffering محلی در حافظه کامپیوتر و … برای ذخیره اطلاعات به طور دائم است.) نداشتند؛ تصویر برای پخش شدن از فرستنده یکسان و هماهنگ می شدند. تلویزیون معمولا از طریق پهنای باند ارتباطی ثابتی همراه با کیفیت بالایی از خدمات فرستاده می شود (QoS).

امروزه، رسانه های سیال از فایل های کدگذاری شده دیجیتالی متوسط گرفته می شود که به وب جهان گستر (WWW) فرستاده می شود و از آن نیز به کامپیوترهای خانگی پخش رادیو تلویزیونی و … آی پی (IP) انتقال می یابد. در حالیکه تلویزیون یک کانال یک سویه به بینندگان خود دارد، پروتکل پخش و انتقال اینترنت (IP) دارای ارتباطی دو سویه بین منبع رسانه و مخاطب است. این ویژگی نه تنها ارتباطی تعاملی و بر هم کنش تر را قادر می سازد بلکه می تواند امکاناتی را که تنها برای تلویزیون های متدوال ممکن است به اجرا درآورد. اولین نمونه این امکانات نوین این است که محتوا می تواند پس از تقاضا تهیه گردد. این امر اغلب برای تلویزیون های متداول وعده داده شده است اما هنوز ثابت نشده است که از نظر مالی امکان پذیر و موفق خواهد بود. استریمینگ هم چنین در منبع رسانه (سرور) از تلویزیون که می تواند برای مقابله با تغییرات پنهای باند در دسترس، سازگار شود. هدف، انتقال بهترین تصویر ممکن تحت رایج شبکه است.

پخش معمول زنده سیال که یک پخش دارد (unicast stream) بر روی آی پی از ارتباط دو سویه بین سرور و خدمات گیرنده ( media player) استفاده می کند. استریمینگ برنامه ریزی شده نیز می تواند چند پخش مستقیم داشته باشد، محلی که سیگنال آی پی استریم برای شبکه به خدمت گرفته شود. روتر ها (router) استریم مشابهی را به تمامی بینندگان که درخواست محتوای مذکور را کرده اند، می فرستد.این کار موجب ذخیره سازی های زیادی از نرم افزارهای شبکه های گروهی (شرکتی) مانند جلسات آموزش و آگاه سازی به صورت خلاصه می شوند. یک استریمی که توسط همه کاربران مشاهده می شود را نمی توان به عنوان انتقال در هنگام درخواست به کار برد. همانند تلویزیون های دارای حق اشتراک، رسانه های سیال نیز می تواند دسترسی مشروطی را به محتوایی را که مدیریت حقوق دیجیتال را استفاده می کنند، عرضه کند. این روش را زمانی می توان به کار برد که مالک محتوا مایل است بداند که چه کسی می تواند از محتوایش بازدید کند و آن را زیر نظر داشته باشد. برای مثال این کار به دلایل اطلاعات محرمانه شرکت ها یا برای تفریح است، و اطمینان از اینکه بیننده برای بازدید از مطلب اشتراک خود را پرداخت کرده است.

فن آوری ویدئو و صوت استریمینگ (streaming) پر سرعت چیست؟

از استرمینگ غالبا به عنوان پر سرعت یاد می شود این لغت کمابیش مبهم است. در واقع این نوع دلالت بر بازدید واقعه در هنگام وقوع دارد. سیستم های تلویزیون های معمولی تا چند میلی ثانیه تاخیر دارند. اما با کدک هایی که به نسبت زیاد فشرده شده اند می توان تاخیری به اندازه چند ثانیه را داشت. فاکتورهای اولیه که موجب پر سرعت شدن استریم می شوند به دلیل نبود ذخیره سازی میانی بسته های داده هاست. ممکن است تعدادی بافر (محلی در حافظه کامپیوتر و … برای ذخیره اطلاعات به طور دائم) کوتاه مانند ذخیره های فریم در در قسمت کدگذار وجود داشته باشد اما سیگنال لزوما تمامی راه دوربین به پلیر را استریم می کند (به صورت سیال در می آورد.). رسانه های به صورت استریم درآمده در دیسک محل سیستم خدمات گیرنده ذخیره نمی شود مگر اینکه به طور خاص دان لود درخواست شود و در مقابل اجازه این کار نیز داده شود. پر سرعت بودن استریم لزوما به معنای زنده بودن آن نیست. فایل های از قبل ظبط شده نیز را می تواند با سرعت بالا در این غالب انتقال داد. سرور، بسته های داده را با میزانی که با سرعت درست پخش ویدئو هماهنگ شود، انتقال می دهد.